Bizler aslında her şeyin farkındayız...Biliriz çevremizde dönen dolapları...Biliriz anlatılmak istenenleri...Ama her zaman susarız...Bilmemezlikten geliriz...Konuşmamayı tercih eder susarız...Biliriz ki nasıl olsa karşıdakinden bir kıvılcım gelecektir...Belki de bu yüzden geri plana atarız kendimizi...Her şeyi diğer taraftan bekleriz...Bir bakış,bir söz,anlamlı ya da anlamsız bir gülümseme...Evet anlarız aslında senin ne demek istediğini...Tercihimizi susmaktan yana kullanmamızın sebebi gururumuzdan değil elbette...Cesaretsizliğimizden de değil...Emin olamadığımızdan kaynaklanıyor...
Hayatımızda duymak istemediğimiz o kadar çok şey var ki...Kimse söylemesin isteriz...Bir an için bütün dünya dilsiz olsun ama söylenmesin...Ya da sağır olalım da istemediklerimiz duyulmasın...Ve kaçmak için de elimizden gelen her şeyi yaparız...Günler boyunca kafamızı meşgul ederiz abuk sabuk işler ile...Düşünmemeye çabalarız...Uykusuzluktan ya da yorgunluktan ölene kadar gün boyu koşuşturur dururuz...Kaçar gideriz o düşünceden...
Ama bugün gerçekler ile yüzleştim sanırım...Aklımı başıma getiren gene en yakınımdakiler oldu...Her ne kadar ağızlarını kapatsam da duydum...Her ne kadar kulaklarımı tıkasam da acımasızca kelimeler döküldü dudaklardan...İster istemez duydum söylenenleri...Gerçeği kabul ettim...Biliyordum aslında ama kendime itiraf edemiyordum...
Telefonum çalmıyor...Çaldıranlar ise senin ismin değil...Konuşsam bile ses senin sesin değil...Neredeyse bir hafta olacak...Ne sesini duydum ne de yüzünü görebildim...Çok mu acımasızsın bana karşı...Bu kadar gaddar olmasan...Düşünsen...Arasan...Gelsen...Beni çıkmaz düşüncelerimden çekip alsan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder