KORKARAK YAŞIYORSAN...

   İnsanları sevdikçe canım daha çok acıdı...En çok sevdiklerim beni en çok acıtanlar oldu...Kalbimi en çok kırınlar en yakınımdakiler oldu...Ben insanları sevmeye devam ettikçe üzüntülerim de bir o kadar ağır olmaya başladı...

   Eskiden hiç bir şekilde insan ayrımı yapmıyordum...Benim için herkes aynı idi...Aynı dili konuştuktan sonra sorun yoktu...Ama sonradan öğrendim ki konuşulan bazı dillerin yılan dilinden farkı yokmuş...Zehirlemeye başladılar hem beni hemde etraftakileri...

   Zamanla insanları sevmemeye başladım...Bir babanın kızına öğüdü vardı şu an hatırladığım "İnsanları bu kadar sevmemelisin...Zamanla bunu daha iyi anlayacaksın"...Evet bunu zamanla o kadar iyi anladım ki...Koskocaman bir taş var şu an elimde...Boğazımda gitmek bilmeyen hıçkırıklar var...

   Ne yazık ki sevmeyi de unuttum...

   Aynen dediğin gibi korkarak yaşıyorum...Ve bu bana sadece hayatı izleme yetisi veriyor...