UMUT VE HAYAL KIRIKLIĞI...

   Aslında bizi arkamızdan bıçaklayanlar hep umut ettiklerimiz değil mi???Her bıçak darbesinde yerlere saçılmış hayal kırıklıkları değil mi bizi en çok üzen???Ama yine de karşısında dimdik durmazmıyız gururumuzdan???
   Evet...Bizleri en çok üzen umutlarımız oldu hayatımızda...En çok onlar için aktı göz yaşlarımız,pınarlarımız kuruyana kadar...Ne kadar da hain çıktı içimizde beslediklerimiz...Zaten demişlerdi "seni en çok üzen en yakınındakiler olacaktır" diye...Gerçekten haklı çıktı söyleyenler...Umut ettikçe daha da kırıklarımız arttı hayatta...Hayal kırıklıklarımızın tek suçlusu işte bu hain düşmanlar...Bizlerin doğurduğu,besleyip de büyüttüğü ve hatta göz bebeği gibi baktığı bu kalleşler en çok üzdü bizi...Resmen koynumuzda yılan beslemişiz de haberimiz yokmuş...Yıkılan binalarımızın enkazından en çok umutlarımız çıktı ölü bir şekilde...Zaten gerisi tamamen darma duman bir muamma...
    Ah o umutlarımız!!!Olmasını istediğimiz şekilde kalıba sokmaya çalıştıklarımız...Ama o kalıplara uymayınca veya sığmayınca ardında bıraktığı hayal kırıklığı...
    İnsan nasılda işkence ediyor kendine hem de ortada olmayan bir şey için...Sadece öyle olmasını istediği zamanlar nasılda çırpınıyor sakat bir kuş gibi...Renkli kalemler ile boyuyor düşlediklerini...Ardında yatan siyah rengi görebilmesi için büyük bir hüsrana uğraması gerektiğini asla anlamayacak...
    Beyaza boyadığımız umutlarımızın siyaha dönüşmemesi dileği ile...